deze blog schrijf ik niet over mezelf maar over wat 1 van mijn dierbaren moet doorstaande tweede keer afgelopen jaar dat zij dezelfde slopende periode moet doorstaan..
zelf heeft ze geen kanker maar ze verliest wel de mensen om haar heen.. op goede vrijdag 2009 verloor zij haar ex schoonmoeder aan kanker.. nu denk je ex schoonmoeder? ja waar ze vrijwel was opgegroeid die zij als een moeder zag en na haar relatie nog heel vaak bezocht, het leek eerst allemaal goed te komen zienehuis in ziekenhuis uit.. totdat het bericht kwam dat er uitzaaiingen waren gevonden.. er was geen redden meer aan, operaties mochten niet meer baten en op goede vrijdag 2009 was er weer een leven weggenomen door deze ziekte, deze duivel! zo jong en nog zoveel om naar uit te kijken.. weg! gewoon weggenomen zonder enige reden of wat dan ook! ik zag haar in een paar maanden weer wat opkrabbelen en de vooruitzichten waren dan ook goed.. ze werd weer happy en kon weer lachen, todat het noodlot weer toesloeg in november 2009 ditmaal was het haar vader.. nou is haar vader (adoptie) inmiddels wel al in de 70 maar goed hij is een taxichauffeur in hart en nieren! hij zat niet thuis, was altijd op pad! totdat een bezoekje aan de dokter dat fijne leventje eens even flink op zijn kop zou zetten, ik weet nog dat ze me belde en ik als eerste dacht ' nee he? not again' niet haar dit nog een keer aandoen, ze is nog aan het opkrabbelen van de dood van haar ex schoonmoeder! maar helaas er word toch nooit geluister, we bleven optimistisch aah joh komt wel goed! je vader is nog zo actief iemand van ruim in de 70 die eruitziet en zich gedraagt als iemand van 50! zelf was ze niet zo positief, tsja wat wil je als je net iemand hebt begraven waarvan ze ook zeiden dat het met chemo waarschijnlijk wel weg te halen viel.. maar nuchter als ze is ging ze door en stopte het wat weg in haar hoofdje.. praten deed ze niet veel tenzei je er zelf over begint, ik noem haar wel eens maskertje, omdat ze altijd lacht.. ben er wel eens jaloers op.. tot gisteravond en ik een telefoontje van haar kreeg of ik thuis was.. ik hoorde aan haar stem dat er iets was en toch probeerde ze het nog te verbergen, ik was bij mijn zus maar aangezien ze kind aan huis is stond voor haar de deur natuurlijk meteen open.. ik wist wat er was voelde het wel aan maar wou eigenlijk dat het niet zo was. ik zag haar aankomen lopen en liep naar de deur ze viel me recht in mijn armen, heb haar nog nooit zo zien huilen.. ik denk dat we wel 15 minuten zo hebben gestaan zonder ook maar 1 woord te zeggen.. ik huilde mee, en voelde het gewoon. ik heb een glas wijn voor haar neergezet en ze begon meteen weer te lachen.. totdat mem ( wat voor haar ook mem is ) een arm om haar heen sloeg.. ik zag het kleine sterke meisjes opeens zo klein worden, kapot gaan van verdriet, gadverdamme waarom moet dit nou juist haar/hun weer overkomen, na wat zakdoekjes en peukjes weggewerkt te hebben kwam het verhaal los, ze was met haar vader meegegaan naar het ziekenhuis voor de uitslag van de vorige test, en kijken hoe de chemo was verlopen, helaas werd hun meteen duidelijk gemaakt dat het afgelopen is, de kanker is uitgezaaid naar eigenlijk overal waar het maar kan komen, je wereld stort in! daar zit je dan naast je vader die jou uit een ander land heeft gehaald om het je hier beter te geven.. verdriet komt in ieders leven voor maar eens in de zoveel jaar is toch wel genoeg? het is nu aftellen en zoveel mogelijk tijd bij haar ouders doorbrengen met de kleine jongen die zo gek is op zijn opa! ik ben voorbereid op alles wat er gaat komen en mijn deur staat 24/7 open en mijn telefoon ligt naast mijn bed! ik zal van de week even mee naar haar ouders, ik heb dit blog geschreven alleen al om het even van mij af te schrijven en om te laten weten hoe ongelooflijk trots ik wel niet op der ben hoe ze het altijd weer vrolijk houdt
zon sterke vrouw en zoveel ellende.. maar na regen komt zonneschijn dus laten we maar na die zonneschijn uitkijken..
